เมื่อมองย้อนกลับไปในชีวิต กระแสเรียกที่ได้นี้เป็นสิ่งน่าพิศวงอย่างหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเริ่มมาจากตอนไหน? เมื่อพบกับคุณพ่ออาดรีอาโนอธิการเจ้าคณะธรรมทูตไทย? เมื่อได้พบกับความกระตือรือร้นของคริสตชนประเทศอื่นๆ ขณะที่เรียนอยู่ที่ประเทศจีน? การปลูกฝังและคาดหวังจากที่บ้านในวัยเด็ก? หรือแม้แต่ที่คุณแม่เล่าให้ฟังว่าสวดขอถวายให้พระตั้งแต่อยู่ในท้อง? ในวัยเด็กถึงแม้ทางบ้านจะสนับสนุนให้เข้าบ้านเณร แต่ก็ไม่สนใจเพราะติดเล่น และรู้สึกว่าพระสงฆ์เป็นเรื่องพิเศษ ศักดิ์สิทธิ์ และต้องมีความศรัทธามากๆ ด้วยความที่คุณแม่เป็นคนศรัทธาถึง แม้จะไม่ได้เข้าบ้านเณรแต่ก็ได้รับการปลูกฝังความเชื่ออย่างดี คอยดึงผมให้เข้าวัดและอยู่ร่วมกิจกรรมของที่วัดอย่างสม่ำเสมอ ไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง กระแสเรียกของผมนั้นอิทธิพลของที่บ้านมีสูงมากทีเดียว

   ตัวผมเองเริ่มหันมาสู่หนทางของพระมากขึ้นตอนไปเรียนที่ประเทศจีน ได้พบกับคริสตชนที่มาจากประเทศต่างๆ โดยเฉพาะ ฟิลิปปินส์และอินโดนีเซีย ได้พบกับความมีชีวิตชีวาและทุ่มเทให้กับงานของพระ จึงเกิดแรงบันดาลใจว่าเมื่อกลับเมืองไทยจะทำงานให้พระมากขึ้นในฐานะฆารวาส แล้วก็ได้พบกับคุณพ่ออาดรีอาโน ได้สัมผัสชีวิตธรรมทูตและติดตามกระแสเรียกแบบ Late vocation ได้พบกับผู้คนที่ดี ทั้งคุณพ่อและเพื่อนพี่น้องในคณะ คุณพ่อและสัตบุรุษตามวัดต่างๆที่ไปทำงานอภิบาล แม้แต่คนที่เราไปทำงานอภิบาลด้วยก็คอยชี้แนะและให้กำลังใจมากมาย ซึ่งก็ต้องยอมรับว่า ตัวผมเองยังมีความบกพร่องที่จะต้องแก้ไขอยู่อีกมาก จนบางครั้งก็กลัวที่จะเดินตามกระแสเรียกนี้ กลัวว่าตัวเองจะเป็นพระสงฆ์ที่ดีไม่ได้ตามแบบคุณพ่อหลายๆ คนที่เคยเจอ แต่ก็ได้กำลังใจจากคุณพ่อที่แนะนำฝ่ายจิตเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคำพูดที่ว่า “เอาเข้าจริงก็ไม่มีใครเหมาะจะเป็นพระสงฆ์หรอก มีแต่ต้องอาศัยพระเจ้าทรงช่วยเหลือ จึงทำได้” กระแสเรียกแท้จริงแล้ว หลักใหญ่คือพระเจ้าเป็นผู้เรียก เรามนุษย์ผู้อ่อนแอและบกพร่องทำได้เพียงตอบรับกระแสเรียกนั้นอย่างซื่อสัตย์ เราจะพบว่าในบทคำสัญญาของผู้สมัครบวชก็มีเขียนไว้ด้วยว่า “ทั้งนี้ โดยที่พระเจ้าทรงช่วยเหลือ” จึงทำให้ผมมีกำลังใจมากยิ่งขึ้นที่จะเดินตามกระแสเรียกนี้

    “ขอขอบพระคุณพระองค์สำหรับทุกสิ่งที่ทรงจัดเตรียมไว้ให้ข้าพเจ้า และขอให้ข้าพเจ้าได้สรรเสริญพระองค์ทุกวันตลอดชีวิต”